ชีวิตเริ่มต้นใหม่ได้ ก็ต่อเมื่อเรากล้าก้าวออกจากจุดเดิมที่เคยชิน การใช้ชีวิตแบบเดิมที่คุ้นเคย ทำให้เรากลัว ไม่กล้าทำในสิ่งที่แตกต่าง และ เมื่อไม่ได้ทำในสิ่งที่แตกต่าง มันก็เป็นเรื่องยากที่เราจะได้เจอกับชีวิตใหม่ที่ดีขึ้นกว่าเดิมได้
Comfort Zone คือพื้นที่ปลอดภัยของทุกคน จุดที่เราสบายใจในการทำอะไรภายในพื้นที่นั้น ซึ่งการกระทำของเราภายใต้พื้นที่ปลอดภัยนี้ส่วนใหญ่จะเป็นสิ่งที่เราถนัดหรือเคยชินอยู่แล้ว เป็นเรื่องที่เราทำเป็นอยู่แล้ว หรือเคยทำมาก่อนแล้ว ไม่ใช่สิ่งใหม่ที่น่าตื่นเต้นหรือต้องลงทุนเสี่ยง หรือ ต้องมากังวลเท่าไร เพราะผลลัพธ์ของมันก็เหมือนเดิม เราก็รู้อยู่แล้วว่าจะได้อะไรจากการทำสิ่งเดิมเหล่านั้น
Yubing Zhang อดีต ทำงานเป็นที่ปรึกษาของบริษัท McKinsey ได้เล่าเรื่องราวของเธอในงาน TEDxStanford เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับประสบการณ์ของการกระโดดบันจีจัมป์ (Bungee Jumping) ที่สูงที่สุดในโลก เมื่อเธอก้าวขึ้นไปยังแท่นเล็กๆ ที่เป็นจุดกระโดด เธอสังเกตเห็นตึกและถนนมากมายที่ถูกบดบังด้วยหมอกหนา เนื่องจากความสูงระดับนี้ สิ่งที่อยู่เป็นเพื่อนเธอก็คือ หมอกและลมเย็นๆ ที่พัดผ่านเธอไป
ในช่วงเวลานึง ในระหว่างที่เตรียมตัวกระโดดเสียงในหัวของเธอก็บอกกับเธอว่า “ฉันทำไม่ได้”
พนักงานผูกเชือกเข้ากับข้อเท้าของเธอจนเสร็จ เขาหย่อนเชือกทิ้งลงไปในอากาศ ทันใดนั้นสมองเธอสั่งให้ถอยทันที ความสูงระดับนี้เธอคิดเพียงว่าเธอทำไม่ได้แน่นอน เธอตัดสินใจหันหลังกลับและบอกพนักงานว่าเธอจะไม่กระโดด เธอต้องการออกไปจากที่นี่ แต่แล้วสายตาของเธอก็ไปหยุดอยู่ที่แผ่นป้ายหนึ่ง มีตัวหนังสือเป็นประโยคสั้นๆ ที่สามารถดึงเธอให้กลับมากล้ากระโดดบันจีจัมป์ที่สูงที่สุดในโลกได้ นั่นก็คือ
“ชีวิตเริ่มต้น ที่จุดสิ้นสุดของพื้นที่ความปลอดภัยของคุณ”
เธอไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม? แต่ทันทีที่เธอกระโดดลงไป 5 วินาที ระหว่างที่ร่างกายกำลังลอยต่ำลงไปเรื่อยๆในอากาศ เธอคิดได้ว่ามันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น เสียงในหัวของเธอจะพยายามรักษาพื้นที่ความปลอดภัยเอาไว้เสมอ ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องที่ดีสักเท่าไร
เหมือนกับหลายๆ ครั้งในยามที่เราเกิดความสับสน เช่น คุณลาออกจากงานไม่ได้นะ เพราะเสียงในหัวบอกคุณว่าคุณหางานที่ดีกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว หรือ คุณเลิกกับแฟนคนนี้ไม่ได้หรอก เพราะคุณคงหาแฟนใหม่ที่ดีกว่าคนนี้ไม่ได้แล้ว ด้วยเหตุนี้ เราเองก็คงเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเสียงในหัวของเรามันเป็นห่วงเราจริงๆ หรือเปล่า
“หากเราได้ลองลงมือทำอะไรใหม่ๆ ขึ้นมาจริงๆ มันก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น”
Yubing เล่าว่า ก่อนที่เธอจะขึ้นมาบรรยายบนเวทีนี้ เสียงในหัวของเธอบอกว่า “บนเวทีนั้น มันน่ากลัวนะ เธอทำมันไม่ได้หรอก เธอขึ้นมาพูดให้คนฟังไม่ได้” แต่เธอก็ไม่ได้วิ่งหนีไปจากการบรรยายเหมือนกับที่เสียงในหัวบอก เธอตัดสินใจเลือกที่จะหายใจเข้าลึกๆ แล้วเถียงกับเสียงในหัวแทน โดยบอกไปว่าเรื่องนี้มันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นเลยนะ จากนั้นเธอก็ก้าวขึ้นมาบรรยายบนเวทีนี้
พื้นที่ปลอดภัย ที่ไม่ปลอดภัย
Yubing เล่าว่า ในปี 2007 เธอได้เริ่มงานวันแรกที่ศูนย์ช่วยเหลือเหยื่อที่ได้รับความรุนแรงในครอบครัว หมู่บ้านที่ห่างไกลในกัมพูชา ในในห้องที่เงียบสงัด มีเด็กผู้หญิงอายุ 18 ปี อาศัยอยู่ โดยสภาพของเธอบ่งบอกว่าเธอเพิ่งผ่านการโดนทำร้ายทั้งทางร่างกายและจิตใจมากอย่างหนัก เธอนั่งตัวสั่นและไม่กล้าสบตาใครทั้งนั้น เด็กผู้หญิงคนนี้เธอมีชื่อว่า Chia หน้าและแววตาของเธอสะท้อนถึงความเครียด ความเจ็บปวด และความอับอายที่ต้องมานั่งอยู่ในห้องนี้
ในวันนั้นเธอปฏิเสธความช่วยเหลือจากศูนย์ แล้วกลับไปหาสามีที่เป็นเจ้าของความเจ็บปวดทั้งทางร่างกายและจิตใจของเธอ เธอแต่งงานกับเขาตั้งแต่อายุ 14 ขวบ และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอไม่กล้าพอที่เลิกกับเขาและออกมาเริ่มต้นใหม่ด้วยการใช้ชีวิตด้วยตัวเองโดยไม่มีเขา
“เธอเริ่มต้นชีวิตบทใหม่ ด้วยการเดินออกมาจากพื้นที่ปลอดภัยที่ไม่เคยปลอดภัยนั้น”
Yubing ตัดสินใจเรียนเกี่ยวกับทักษะที่เป็นประโยชน์ต่อการทำงานของเธอเพิ่มเติมเพื่อช่วย Chia และ ผู้หญิงอีกมากมายที่ต้องเจอปัญหาเดียวกับ Chia ในที่สุดมันก็สำเร็จ Chia ได้ชีวิตของเธอคืนมาอีกครั้ง เธอมีความมั่นใจและได้ศักดิ์ศรีของเธอกลับคืนมา หลังจากเธอตัดสินใจเดินฝ่าความกลัวในการต้องใช้ชีวิตคนเดียว เข้าไปสมัครงานกับโรงแรมในเมืองที่เธออาศัยอยู่ เธอขอแยกทางจากสามีได้จนสำเร็จ และโลกใบใหม่ของเธอที่อยู่นอกพื้นที่ปลอดภัยที่เธอเคยเข้าใจก็ได้เริ่มขึ้น
ความไม่แน่นอนที่มีความสุขแน่นอน
Yubing เล่าถึงเพื่อนของเธอคนหนึ่ง เขาชื่อ John อาศัยอยู่ในเกาะฮ่องกง เขามีหน้าที่การงานที่มั่นคง เขาทำงานตั้งแต่เก้าโมงเช้าถึงห้าโมงเย็นเป็นประจำทุกวันและได้รับค่าตอบแทนเป็นที่น่าพอใจ แต่ทุกครั้งที่เจอกันเขาจะบ่นเสมอว่านี่ไม่ใช่งานที่เขาอยากทำเลยสักนิด แต่เขาไม่สามารถเลิกทำได้ เพราะเขาอาจจะต้องเสียทุกอย่างในตอนนี้ไปเลย มันเสี่ยงเกินไป เขาจึงเลือกที่จะเพิกเฉยต่อสิ่งที่เขาอยากทำมาโดยตลอด
“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันจะใช้ชีวิตโดยไม่มีแบบแผน มันอาจจะดูน่ากลัวมาก พอๆกับน่าตื่นเต้นเช่นกัน”
นี่คือสิ่งที่ John บอกกับ Yubing ในเช้าวันหนึ่ง เขาได้เข้าร่วมคลาสจิตวิทยาการคิดเชิงบวก แล้วมันจุดประกายเขา ทำให้เขาเข้าใจว่า ชีวิตเริ่มต้นใหม่ได้ ที่จุดสิ้นสุดของพื้นที่ Comfort Zone ของเรา เขาตัดสินใจลาออกจากงานในทันที และตัดสินใจจะย้ายไปออสเตรเลีย ถ้าถามว่าเขาย้ายไปทำไม? ตอนนั้นเองเขาก็ยังไม่รู้เหมือนกัน เขาแค่อยากไปตามหาความสุขของตัวเองดูสักครั้ง ก็เท่านั้นเอง
6 เดือนหลังจากนั้น Yubing ได้ข่าวจาก John ว่าเขาได้กลับมาจากออสเตรเลียพร้อมกับใบอนุญาตสำหรับนักสะกดจิต ใบหน้าของเขาเปล่งประกายอย่างมีความสุข ดวงตาเขาวิบวับเหมือนตัวการ์ตูนที่เคยดูในเช้าวันหยุด เขาได้ทำตามฝันของเขาแล้วในตอนนี้ เขาตัดสินใจจะเดินทางไปทั่วโลกเพื่อบรรยายและจัดเวิร์คช็อปให้กับคนที่กำลังตามหาความสุขในชีวิตอย่างที่เขาเคยเป็นเมื่อ 6 เดือนก่อน
“เราต่างก็กลัวความไม่แน่นอน แต่เชื่อเถอะ มันจะพาคุณไปเจอความสุขในชีวิตที่แน่นอน”
นอกพื้นที่ปลอดภัย ลึกเข้าไปจุดอ่อน
เรื่องสุดท้ายนี้ Yubing บอกกับเราว่าเป็นเรื่องของเธอเอง เธอมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับครอบครัวของเธอมาก มีกลิ่นอายความรักอบอวลอยู่ในครอบครัวเธอเสมอมา แต่ด้วยวัฒนธรรมทำให้การบอกรักเป็นเรื่องที่น่าเขินอายมากสำหรับเธอ บทสนทนาส่วนใหญ่กลายเป็นถามไถ่เกี่ยวกับอาหารเช้าและอาหารเย็น น่าแปลกใจที่เธอมีความกล้าจะออกมาบรรยายต่อหน้าคนมากมาย เล่าเรื่องเรื่องของเธอให้คนที่ไม่รู้จักฟัง แต่เธอกลับไม่เคยกล้าที่จะบอกกับครอบครัวว่าเธอรักพวกเขามากแค่ไหน?
“ฉันบอกว่าฉันรักเธอ และเธอก็ตอบกลับมาว่าเธอรักฉันเช่นกัน”
ในการตามล่าความสำเร็จในชีวิตของเธอ มันทำให้เธอค่อยๆห่างจากครอบครัวออกไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็เกิดช่องว่างระหว่างเธอกับครอบครัวขึ้น แต่แล้วหนึ่งในวันที่หนักที่สุดในชีวิตของเธอ เธออกหักจากความสัมพันธ์ที่กินเวลายาวถึง 3 ปีด้วยคำถามมากมายที่ยังค้างคาอยู่ในใจ
ไม่กี่อาทิตย์ต่อมา เธอก็ต้องออกไปทำงานที่แสนเหน็ดเหนื่อยในนิวยอร์ก เธอกดโทรศัพท์หาแม่ของเธอแล้วระเบิดความรู้สึกที่ค้างคาใจทุกอย่างออกมา แม่ของเธอรับฟังและเข้าใจทุกอย่างได้โดยไม่ต้องอธิบายอะไรให้มากความ ทันใดนั้นช่องว่างระหว่างเธอกับครอบครัวก็หายไป คำบอกรักที่เธอไม่เคยกล้าพูด วันนั้นเธอสามารถพูดมันออกมาได้อย่างเป็นธรรมชาติ และ แม่ของเธอก็ตอบกลับมาในแบบเดียวกัน
“ชีวิตเป็นเหมือนการต่อสู้กับพื้นที่ปลอดภัยอย่างต่อเนื่อง เมื่อเราผลักมันออกไป มันจะผลักเรากลับมา และมันจะเป็นแบบนี้เสมอ”
การรวบรวมความกล้า เพื่อเดินฝ่าความกลัวภายในจิตใจของเรา ออกมาจากพื้นที่ปลอดภัยที่เราอยู่มาตลอดนั้น ถือเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ก็จริง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราทำเพียงครั้งเดียวแล้วมันจะจบ วันนี้เราก้าวออกมาจากมันหนึ่งก้าว วันพรุ่งนี้เราก็อยู่ในพื้นที่ปลอดภัยที่เราต้องก้าวออกไปอีกแล้ว แค่พื้นที่ปลอดภัยของเรามันอาจจะขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ในเมื่อชีวิตเรามันเป็นแบบนี้ เราจึงต้องพัฒนาตัวเองอยู่เสมอ มองอะไร หรือ คิดอะไร ต้องนอกกรอบ และท้าทายตัวเองอยู่เสมอ เราต้องมองโลกที่อยู่นอกพื้นที่ปลอดภัยของเรา ก้าวออกไปหามัน และทำให้มันกลายมาเป็นพื้นที่ใหม่ของเรา
บทสรุป
หลังจากอ่านบทความนี้จนจบ แอดอยากให้ทุกคนลองสำรวจตัวเองดู ลึกลงไปในจิตใจของเราเอง ว่าเราได้ตีกรอบอะไรเอาไว้เป็นพื้นที่ปลอดภัยของเราบ้างหรือเปล่า?
อะไรบ้างที่เราต้องการเหลือเกิน โหยหาเหลือเกิน แต่กลับไม่กล้าที่จะคว้ามันเอาไว้เพราะมันอยู่นอกพื้นที่ของเรา?
เราไม่จำเป็นต้องละทิ้งความกลัว แต่ให้เดินฝ่าความกลัวเหล่านั้นออกไปเลย หางานที่ใช่ ที่เราจะมีความสุขหากได้อยู่กับมันไปทั้งชีวิต กล้าออกเปิดใจเริ่มความสัมพันธ์ใหม่กับใครสักคนโดยไม่ต้องกลัวเจ็บปวดอีก เราอาจจะค้นพบ ณ ตอนที่ก้าวออกไปแล้ว ว่ามันก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดอย่างที่คิด
“เรามีความแข็งแกร่ง และมีความสามารถมากกว่าที่เราตีกรอบตัวเองไว้เสมอ”
Life Begins at the End of Your Comfort Zone | Yubing Zhang
